E-Dergi

Robert Dugoni'nin kitabı izlemeye alışık olduğumuz, benzerlerini defalarca izlemiş olduğumuz bir gerilim filmi gibi akıp gidiyor. Wulf Dorn'un berbat kitabı Oyunbaz vb. kitaplarda karşımıza soluk soluğa okunsun diye atmosfer yaratamayan, karakter geliştiremeyen basit eserler çıkarken burada, korktuğumun tersine daha iyi çizilmiş bir hikâye, daha gerçekçi karakterler, ve çok çok daha iyi bir üslûp çıkıyor. Katzenbach'ınkiyle kıyaslanamaz gibi, ama ondan bir iki gömlek aşağıda, oldukça iyi bir kitap bu. İyi çekilmiş, kurgulanmış, şaşırtmacaları şaşırtıcı olmayan ve klişe, ama yine de tat veren bir gerilim filmi gibi Kardeşimin Mezarı. Serisinin de ilk kitabı olarak ilgiyi hak ediyor.

muhibey keşke konunun ne olduğunu anlatmasaymışın. Kitaba yeni başlamıştım, bırakmam gerekecek.

Cujo'nun film versiyonu Stephen King'in karamsarlığını bir kenara koyarak , izleyiciyi rahatlatacak bir şekilde bitiyor. Kuduz bir köpeğin sebep olduğu dehşetin anlatılması ergen yaşlarıma göre çok güzeldi, ürkütücüydü; ancak hayvan hakları konusunda öğrendiklerim, izlediklerim, okuduklarım sonrasında esas Cujo'nun insan türü olduğuna emin oldum. Kuduz gibi bütün hayvanları sömüren, onları dilediği gibi kullanan ve öldüren insan türüdür. O yüzden esas dehşet de hayvanların yaşadığı dehşettir. Stephen King insanların doğal ya da doğal olmayan korku unsurlarıyla karşılaşan insanların hayatlarının nasıl dağıldığını anlatıyor- en azından 90'lara dek benim bildiğim öyleydi. King olayları Cujo'nun gözünden de anlatarak daha adil davranmış oluyor.

Murakami ilk kez okudum. Sade anlatımından çok etkilendim. Etkilenme sebebim, sade anlatımından ortaya çıkan derinlikli, gerçekçi karakterleriydi kitabın. Yazarın karakterlerini mümkün olduğunca yalın bir dille, çok fazla olay anlatmadan, duygulara-düşüncelere daha çok yoğunluk vererek yaratması çok güzel. Okuduğumuz nice kitapta sayfalar dolusu cümlenin, sayfalar dolusu betimlemenin hiç bir sonuç vermediğini defalarca görmüşüzdür. Murakami'nin en azından bu kitabında bir kaç karakterin güzel bir kalemle betimlendiğini, ve hikâye akarken hepsinin derinlik kazandığını görüyoruz. Tsukuru Tazaki'nin en azından benim en sevdiğim roman karakterlerinden birisi olduğunu söylemem gerek. Artık Tsukuru da Hakkı Celis'in, Ölüler'deki Gabriel'in, Zeze'nin yanında yerini aldı. Murakami'nin diğer kitaplarıyla yola devam...

Scalzi'nin kitabı fikir olarak çok ilginç olmasının yanı sıra asla akıcılığını kaybetmeyen, hızlı kurgusuna rağmen basitleşmeyen üslûbuyla da dikkat çekiyor. Kendi adıma çok çok memnunum bu kitabı okuduğuma. Scalzi'nin bu serinin diğer kitaplarında aynı düzeyi koruyup korumadığını, ve daha önemlisi çıtayı yükseltip yükseltmediğini merak ediyorum.