E-Dergi

Conan Doyle'nin beni Sherlock denilen ruh hastasıyla tanıştırdığı roman. Romana kötü demiyorum, asla ama filmini izlemeyi daha çok tercih ederim. Ki hem filmini izledim hem de dizisini. Dizisi kitaba daha yakın. Kitapta özellikle Watson'la olan konuşmaları ve Sherlock'un yaptığı analizden sonra analizi saniyesi saniyesine anlatması çok ilgi çekici olmuş. Mutlaka okuyun, okumazsanız da izleyin.

Nobel'i nasıl aldığına anlam veremediğim insan. kitabın adından gelen öyküye başladım ama gerçekten üslubu çok sıradan. Popülist kültürdeki Senden Önce Ben kitabı bundan daha iyiydi. Yani üslup açısından. Peter Handke faciasından sonra bir hayal kırıklığına daha uğrattı beni Alice Nine. akıcı olmasına akıcı ama okurken bir şey hissetmedim

Değişik bir tarz kullanılmış. Önce olay başlıyor. olay başlar başlamaz karakterlerin kısa haliyle geçmişteki yaşantılarından bahsedilip, yavaş yavaş olay anına geri dönülüyor ve olay kaldığı yerden devam ediyor. Kısa öyküleri oldukça sıradan. Uzun öyküler ise sanki bir romanın son sayfalarından alınmış gibi.
Okuduğum iki hikayenin ikisinde de çok saçma yerler var. ama bunlara değinmek istemiyorum. Şunu belirteyim ki alışık olduğunuz bir tarz değil. yazarımız olduğu gibi olayı anlatıp, akıtıp gitmek yerine bol bol süslemeler yapmış. Türk yazarlardan Galip Dursun var. Aynı onun gibi. İkisinin de üslubu aynı ama içerik farklı.
Kısa ve akışkan hikayelere alışıksanız bu kitap sizi fazlasıyla yorabilir.

Birincisi kitapta Sokrates'ten nağmeler bekleyenler hayal kırıklığına uğrar. Çünkü girişteki 1-2 sayfa dışında Sokrat yok.
Diğeri, kitap verimli değil. Yabancı ne sorarsa sorsun Theaetetus kısa kestirmelik cevaplar vermiş. Sanki Yabancı kendi kendine konuşuyor da, Theaetetus hayali olarak ona cevap veriyor gibi.
Bana kalırsa adamın birisi kendi kendine konuşurken daha doğrusu düşünürken hayalinde yarattığı adamı da kayda geçirmiş. Kendi sorup kendi cevaplamış gibi hissettim.
Kahramanların bilgisini saymazsak, yorum gücü açısından ortaokul seviyesinde bir kitap. Uğurlar olsun.

Camus diyor ki; Sanatçı toplumu göz ardı edemez. Göz ardı ederse kaybolur gider. Artı yazar evrensel şeyler üzerinde yoğunlaşmalıdır diyor.