E-Dergi

Ne sıkıcı ne de akıcı. Yer yer ağdalı bir dili bir dili var. Paragraflar arası boşluk yok. Hoş, olsaydı da intibası aynı kalırdı.
Okurken ciddi anlamda kafanızın boş olması gerekiyor çünkü yoğun bir biçimi, anlatısı var. Kafanız doluyken okursanız sadece gözleriniz hareket etmiş olur.
Öyle bir anlatısı var ki, sanki yazar kendisi ölmüş de mezardan soğukkanlı biçimde anılarını yazıyor gibiydi.

Klasiklere alışmış birisi olduğumdan olsa gerek çerezlik tadı verdi. Ne abartılacak kadar iyi ne yerden yere vurulacak kadar kötü bir kitap. Kusura bakmayın ama Ahmet Ümit daha iyi yazıyor. Onun bir üstü Grange olur zaten. Çünkü o daha fazla betimleme yazıyor. Betimleme daha yoğun olursa bu defa Balzac olur ama o da polisiye değil.

Zaten bu bilgileri o kitaptan almıştım. Okuyabildiğim tek kitabı buydu. Diğerlerinin(İmkansızın Şarkısı,Rüzgarın Şarkısını Dinle) çok basit olduğu için yarıda bıraktım.
Yanlış bilgiden ziyade yanlış yazım olabilir. Evet, ilk başlarda hobi niyetine yazarken, sonraları ciddi anlamda disipline bağlamış rutinini.

Adı ve kapağı son derece etkileyici ama üslubu öyle değil. Bu kadar sert bir şey nasıl bu kadar yumuşak, sıradan bir dille ifade edilir anlamıyorum. Mesela Hakan Günday'ın Ziyan'ın da ki gibi sert bir üslup beklerdim ama değil. Sonuçta savaşı, savaş anılarını anlatıyorsun sen. Okurken sürekli vah garibim dedim. sert, acımasız olayları son derece yumuşak ve sade bir üslupla anlatmış.

Kimse kusura bakmasın ama öyküler çok sıradan. Bir arkadaşınıza, dostunuza anlatabileceğiniz tek bir öykü yok.