E-Dergi

Flaubert'ın ölmeden önce yazdığı son kitap. adı gibi 3 hikayeden oluşuyor. ilk öykü başlarda gayet keyif verse de zamanla betimlemeler arasında kayboldum gittim. sık sık, "eee, sonra?" derken buldum kendimi. anlaşılıyor ki yazar, sonuçtan ziyade metnin kendisine yani özüne önem veriyor. resmen her hikaye bir romandan alınmış parçalar gibiydi. son öykü ile ilk öykü arasında dağlar kadar fark var. yazarını bilmesem son hikayeyi Çehov'un yazdığını düşüneceğım. Her şeyiyle çehov tarzıydı. kelime zenginliği olsaydı o zaman da Marquez derdim yazar için.
dediğim gibi ilk hikaye ile son hikaye arasında biçimsel olarak ciddi fark var. benim gibi betimleme sevmeyen, akıp giden bir hikaye arayan insanların içini ısıtmayacaktır bu kitap.

Hiçbir eseri Romeo ve Juliet kadar etkili değil. İlk başlarda cümleler hem vurucu hem de gayet edebi, şiirsel bir havası vardı. sonra sadece diyaloglar aracılığı ile olaylar anlatılmış. resmen olaylar diyaloglar sayesinde gelişmiş ve edebi değeri varla yok arası bir şey.

2. Defa başlayayım dedim yine olmadı. Bir türlü akmıyor. Kendimi Yusuf Atılgan'ın Aylak Adam'ını okuyor gibi hissettim. Okuyacak olana Allah sabır versin.

Kitapyurdu kendini biraz daha geliştirse ve istediğimiz kadar karakter kullanıp çok açıklayıcı yorum yapabilseydik çok daha aydınlatıcı bir yorum yapabilirdim.
Amok Koşucusu gayet güzeldi. Nefes aldırmadı yerine göre. Bir Çöküşün Hikayesi eh işte. Bezginlik keza aynı şekilde. Madalyon akıcı ama kesinlikle akılda kalıcı değildi.

Öykünün sonu, genelinden daha etkileyiciydi.