E-Dergi

Hikayeler fena değil de yıllar geçtikten sonra şöyle geriye dönüp, ''Ya Salman Rüşdi'nin şöyle bir hikayesi vardı ne güzeldi, bir daha okuyayım şunu.'' diyebileceğiniz türden akılda kalıcı, etkileyici bir hikayesi yok.

daha okumaya yeni başlamış olmama rağmen neredeyse okuduğum iki hikayeyi de unuttuğumu fark ettim.

SPOİLER

Birisinde bir hırsızın star olmaya giden yolunu anlatırken diğerinde pasaport şubesinden onay alamadığı için İngiltere'ye gidemeyen bir kadının dramını anlatıyordu. Aham şaham bir anlatım yok, akılda kalıcılığı zaten yok.

yine de siz bilirsiniz.

Basit bir dille yazılmış, sade bir kitap.

Ne sıkıcı ne de akıcı. Yer yer ağdalı bir dili bir dili var. Paragraflar arası boşluk yok. Hoş, olsaydı da intibası aynı kalırdı.
Okurken ciddi anlamda kafanızın boş olması gerekiyor çünkü yoğun bir biçimi, anlatısı var. Kafanız doluyken okursanız sadece gözleriniz hareket etmiş olur.
Öyle bir anlatısı var ki, sanki yazar kendisi ölmüş de mezardan soğukkanlı biçimde anılarını yazıyor gibiydi.

Klasiklere alışmış birisi olduğumdan olsa gerek çerezlik tadı verdi. Ne abartılacak kadar iyi ne yerden yere vurulacak kadar kötü bir kitap. Kusura bakmayın ama Ahmet Ümit daha iyi yazıyor. Onun bir üstü Grange olur zaten. Çünkü o daha fazla betimleme yazıyor. Betimleme daha yoğun olursa bu defa Balzac olur ama o da polisiye değil.

Zaten bu bilgileri o kitaptan almıştım. Okuyabildiğim tek kitabı buydu. Diğerlerinin(İmkansızın Şarkısı,Rüzgarın Şarkısını Dinle) çok basit olduğu için yarıda bıraktım.
Yanlış bilgiden ziyade yanlış yazım olabilir. Evet, ilk başlarda hobi niyetine yazarken, sonraları ciddi anlamda disipline bağlamış rutinini.