bilge karasu ustadin guzel bir romani. romanda soyle bir monolog gecer ki ben ziyadesiyle severim:
arkadasliklarda, dostluklarda, sevgilerde karsisindakini ele gecirelecek bir ulke gibi gorenler vardir. buna karsilik karsisindakini tanimak isteyen karsiliklilik gozeterek birbirlerini birbirlerine acan, veren insanlarin yakinliklari destek gormelidir: hic degilse benden. bir de pattadak cikagelenler vardir, senden istedigini senin rizanla alan, seni kendisine baglamasini basaranlar vardir. gunun birinde geldikleri gibi giderler. ya alacaklarini aldiklari bu da kendilerine yettigi icin. ya da sen onlara, kabul etmek istemedikleri bir olcude baglandigin icin. yani “baskasi yagmalanir ama ben, baskasinin kullanabilecegi bir toprak degilim. ” turunden bir tutum. senden uzaklasirken senin ne dusundugunu hic merak etmezler.