E-Dergi

Şaşıracak ne var ki? Doğuda dişi varlıkların meta olarak görüldüğü malum. Ülkemizde farklı olmayan o kadar çok uygulama varken bu kitabın popüler olması doğru olmamakla beraber şu soru sorulabilir: kaç kişi bunun hikayesini yazabiliyor? O halde bu kitabın ayrı bir anlamı ve değeri var. Duyarlı okurlara tavsiye ederim.

Kitabı, pardon kitap diyerek hafife almak doğru olmaz, "eseri" çıkar çıkmaz okudum. O tarihte Murathan Mungan'ı tanımıyorum, kim olduğunu bilmiyorum, elimin altında internet de yok ki bakayım. Neyse, büyük bir zevkle ve şaşırarak eseri tamamladım. Dönüp tekrar okumak istedim. En azından bazı pasajları kesinlikle dönüp tekrar okumuşumdur. Bana kalırsa o gün için de, bugün için de son derece yaratıcı bir roman tekniği ile yazılmış bir eser bu. Bence olayların bağımsız olduğu duygusuna kapılmak yanlış. Hepsi birer çözümleme.
Okurken; yaşanmadan bunlar yazılamaz dedim. Bir tanıklık gerekiyordu. Bilmeyen bunları yazamazdı. Sonradan yazarı tanımaya başladım. Tanıdıkça sevdim. Sonra da hem cesaretinden hem de yeteneğinden ötürü kendini kendimce kutladım.
Dikkatlice okuyun, atlamadan, sakince, ne demek istediğini anlamaya çalışarak okuyun. Bence bu bir öyküler derlemesi falan değil. Bir bütün.
"Bence", "bana göre" gibi tanımları sıkça kullandım, ancak beğeni göreceli bir kavram olduğundan, kesin yargımı ortaya koymak istemedim. Birimizin hayran olduğundan, diğerimiz tiksinebiliyor. Sadece şaşırtıcı olacağını söyleyebilirim. Okuduğunuza pişman olmazsınız.

Bu roman ki Yugoslav iç savaşı zamanında, demek ki "zamanında" okumuşum, gerçekten iç acıtan romanlardan biri. Her şeyin gerçek olduğunu bilmek o kadar acı ki. İnsanlar bunları yaşıyor ve savaşın olmadığı yerlerdeki şanslı bizler rahatça yaşamaya devam ediyoruz. Bir kere daha, keşke savaşlar olmasa diyorum.
Bir iç savaşın dokunaklı boyutu bu denli güzel anlatılabilir. Güzellik iç açıcılık anlamında değil elbette. Yapılan seçimler, tercihler, hayatımızı belirleyen olaylar ve kişiler...
Okunmaması ancak bir kayıp olabilir.

Anlaşılan bu romanda yazar daha yaşlanmış. Anahtar adlı romanında 54 yaşında "yaşlı" bir adamdı ve olmadık fantazilerle ancak harekete geçebiliyordu. Burada 77 yaşına ulaşmış, ama sorunlarını hala çözememiş.
Ancak bu tarz duyguları yadırgamamak gerek, hele de Vedat Türkali'nin romanını hatırlayınca...
Herşey insanlar için, ölene değin.

Kültürümüze tamamen yabancı gelen konular hakkında yazmak kolay olmuyor. Japon kültürünün geyşalarla ilgili kısmı, gelenekler, adetler enteresan olmakla beraber tam olarak açık değil. Sanırım anlayabilmek için Japon olmak gerek. Genelde Japon yazarlarda gözlemlediğim, cinselliğe çok değişik bir bakış açıları olduğu yönünde. Tabu olabileceğini düşündüğünüz şey çok rahat yazılırken, çok olağan bir konu bir bakıyorsunuz tabu olmuş. İncelikleri anlayamıyorsunuz.
Kawabata'nın dili güzel. Tasvirleri yaşayan cinsten. İnsanı meraklandırıyor. Genel olarak her dilden yazara açığım diyen herkese tavsiye edebilirim.