E-Dergi

Kayıtsız şartsız bir Grange hayranıyım. Çünkü bana polisiye gerilim türünü sevdiren yazardır kendisi. Ancak Grange okuya okuya onun karanlık ve psişik kurgularına alıştım sanırım. Zira Ölü Ruhlar Ormanı’nı bitirdiğimde en az tatmin olduğum Grange eseri olduğu kanısına vardım. Eser sıkıcı değil. Ama bir şeyler eksik sanki. En doğal ifadesiyle heyecan eksik... Her bölüm sonrası diğer bölümü ile ilgili bir türlü bende uyandıramadığı merak eksik… Son 40–50 sayfasında bende ancak uyandırdığı merakın, katilin iki dakikada hayatını kaybettiği bir final ile heder edilmesi de cabası. Sanki Grange bile “çok uzattım ve sıkıldım” der gibi, tek bir mermi ile kitabında kusursuzca cinayetler işleyen insanüstü güçleri olan katili öldürüvermiş. Ama yine de Grange için her yeni kitabı çıktığında hazır bir primim var.

Sözünü budaktan esirgememek bu ülkede yazarlık yapanlar içinde belki de en çok Nihat Genç’e yakışıyor. Doğru bildiğini haykırmak çokça yazara zulüm geliyor olabilir. Ancak Nihat Genç’i sevseniz de sevmeseniz de söz konusu ülkenizin menfaatleri, bağımsızlığı ve halkların refahı ise ona kulak vermek zorundasınız. Hattı Müdafaa işte yine bildiğiniz ve sizi yanıltmayacak duygularınıza tercüman olacak bir eser. Okurken neresinin altını çizeceğinizi bilemeyeceğiniz bu nedenle bir süre sonra tekrar okumaktan hiçbir şey kaybetmeyeceğinize karar vereceğiniz bir ulusal duruş kitabıdır. Bir ülkenin hem manevi iklimine hem de tarihine küfür etmeden bugünleri yorumlayan, bugünü eleştiren Nihat Genç’e teşekkür ediyorum.

Namık Doymuş ile tanıştığım ilk eserini beğendiğimi söylemeliyim. Beni kulaktan dolma bir Beyazıt-Timur savaşını tekrar araştırıp doyurucu eserler okumama teşvik eden bir roman olması bile beğenmem için yeterli bir sebep. Tarihsel romanlardaki en büyük sıkıntı, sonucun ne olduğunu ve gelişmeleri bildiğiniz sürece dair satırları okumanın, hevesinizi kırmasıdır. Bu noktada yazarın, anlatılan dönemi size aktarırken çok dikkatli ve titiz olması gerekir. Namık Doymuş bu titizliği ziyadesi ile eserinde göstermiş. Türk tarihinin iki büyük komutan ve hükümdarını, okuyucuya merakı öldürmeden, iki komutandan birini üstün gösterme gayretine girmeden aktarmış. Özetle okunası bir eser kaleme almış.

2012 yılında okuduğum bir Mehmet Altan söyleşisinde yine Türkiye’de hiçbir şeyin değişmediğini görmek mide bulandırıcı… Salt Kemalizm ekseninde düşünce dünyasına yön verenler okumayacaklardır, biliyorum. Söyleyenin kim olduğu değil de söylenenin ne olduğunu anlamak istediğimizde belki bazı şeyler değişecek ülkemizde. Öyle inanıyorum. Kürt sorununun temel alt yapısını, devlet eliyle yapılan yanlışların üstünü örtenlerin kaleminden ve dilinden anlayamayız. Samimice anlamak isteyenler varsa şayet, Muş’ta Meryem olmayı denemeli ve hissetmelidir. Mehmet Altan’ın çözümü sadece AB politikalarına bağlamasını kabul etmesem de, altını çizdiği çok önemli detaylar nedeniyle okunmalı kanısındayım.

Hanefi Avcı’nın eseri belki hemen hepimizin bildiği devletin kof yapısının, gücü olanın sözünün geçtiği, adaletin bu güç oranında dağıtıldığı bir ülkenin hikayesi aslında. Okurken hiç sıkılmadım ve nedense şaşırmadım. Devlet bölümünde yazılanları okurken bir vatandaş olarak hayretler içinde kalmadım. Çünkü Türkiye’de bu bölümde yazılanlara da şaşırmadan yaşamayı öğreneli çok uzun zaman oldu. Belki burada en şaşırtıcı olanı bu düzen içerisinde görev yapan bir devlet görevlisinin bunları bu kadar açık merak edenlere ifade etmesidir. Cemaat bölümünde anlatılanları da garipsemedim. Gülen cemaatinin kollarının nerelere kadar uzandığını okuduğumda da yine şaşırmadım. Bu ülkede her dönem, gücü elinde bulunduranların ekonomiyi, siyaseti, adaleti istediği gibi kullanmasına, kendisi dışındaki gruplara yaşama şansı vermediğine tanık olan, ülkedeki tek değeri ödediği vergi olan ve bunun dışında zerre bir değere sahip olmayan bireylerden biriyim. Yani sade vatandaşım. Bu sebeple ülkedeki çıkar kavgalarını sadece izleyen ama kimseye hak vermeyen biriyim. Eser kesinlikle okunmalı. Ancak belirli görüşten bağımsız olarak okunmalı ve yeni kitaplara geçilmeli...