E-Dergi

“Kendini martılarla bir tutma” derdim; “senin kanatların yok. düşersin,
yorulursun, beni koyup koyup gitme ne olursun! ”*

O, kanadı kırık bir kuştu,
gülümserken vurulmuştu.
Kimseler görmedi uçtuğunu.
Kimseler…Görmedi kimseler öpüştüğünü...

/Adı Nevin,
özlem tüter ve ç(ağlardı) geceleyin./

IV
“Işığın” diyordu: Kırılıp düştüğü yerlerden geliyorum; karanlık kördü ve acımasız... Ellerimle kırdım ben de kalan kanatlarımı; kanat- larımı kanatmaktan geliyorum...
O bir yenik serçeydi sıkılınca ağlamaya çıkardı. Sonra da çift çıkardık; kar yağardı, biz dinlemez, çıkardık! O kentte bütün sokaklar biz yan yana yü- rümeyelim diye dar yapılmıştı, insanlar dar yapılmıştı, çıkardık!

Kar durmazdı, üşüşürdü saçlarına ve hep bir şeylere ağlardı o karlı havalarda...Avurtlarına çarpan kar taneleri, gözyaşlarının sıcak- lığına çarpıp erirdi... Erirdi... Biz yan yana, yana yana... Yana yana!

/O bir yenik serçeydi sıkılınca ağlamaya çıkardı,
ben yürüsem bütün yollar ona çıkardı.../

VI
Gitti... Kanatları yüreğimdeydi.
Kalan, elimde minyatür bir kuş şimdi.
Yitirdim o aşkın kimliğini;
h ü k ü m s ü z d ü r...

/Adı Nevin,
ihaneti tutuşturduk bir sabahleyin! /

Şiir böyle devam ediyor...Benim adımda Nevin..

Hayatından sıkılan şehrin gösterişli ama riyakar toplantılarından bunalan varlıklı bir genç orduya yazılır ve dağlara,Çeçen'lerle savaşan Kazak'ların yanına katılır.Tecrübesiz asteğmen burada hayatında hiç yaşamadığı duygulara yelken açar.İlkelliğin kucağında samimi insanları bulur,aşkın şarabını yudumlar ve epeyce başı döner.Esasında kazak toplumunu anlatmış olmak için yazılmış bir roman gibi,daha ilgi çekici olması için içine tezat oluşturacak şehirli delikanlı baş kahraman olarak konmuş izlenimi veriyor.Oldukça akıcı,Anadolu romanlarına benziyor.

Yaşam acısını doyasıya yaşayan birinin yine de şiirselliğini kaybetmeden yazabildiği, fransız trajedileri formatına uygun çok güzel bir prose denemesi. Yazar hakkında hiçbir bilgi bulamadım. Bu da merakımı körükledi, çünkü bu yaşam acısı cidden histtiğini, histerik bir teşhirciliğe kaçmadığını düşündürdü bana. Kitabın kendisi bir teşhircilik denebilir elbette ama bana daha çok kusmaya benzer bir ifade şekli gibi geldi. (insanın kusması gelince hiçbir şey onu durduramaz anlamında). Diğer (eski kitabını) merak ettim. Bir de son satırda söylediği ciddi bir kitabı. Bence çok başarılı bir ifade şekli.

aslında böyle bir kitaba yorum yapmak haddim değil ama bu kitap ve yazarı için içimde beslediğim coşkuyu gizlemeye çalışmakta çok zorlandım. Camtutan için çok güzel harika kitap falan demiyeceğim çünkü bunlar o kadar hafif kelimeler ki herkese haksızlık etmiş olurum bence aslında bu kitap da değil bundan öncekinde olduğu gibi sanki sihirli bir el insanı kendine gelmesi için dürten... yada yalnızlığına yoldaş , gecelerine arkadaş, yanı başındaki kardeş gibi sıcak bir o kadarda dokunmaya korktuğun dokunduğunda yapraklarını hemen oracıkta dükevereceğini bildiğin gelincik gibi narin ve kanadı kopmuş bir kelebeğin tekrar uçabilmesi için saatlerce ağladığın gün gibi hüzün dolu ve kar masalındaki kar tanelerinin sahibine selam göndermesini istemek kadar aciz ama sabırlı bir kişi için her şey... yani hayat kadar gerçek yada gerçek kadar hayatın ta kendisi...

Dawn, babaannesi tarafından, müzik eğitimi alması için New York'a gönderilmişti. Aynı okundan birçok öğrencinin kaldığı, eski müzikal sanatçısı bir bayanın pansiyon yaptığı evinde kalmaktaydı. En yakın arkadaşıda bu pansiyondaydı. Önce çekincede bütün sırlarını arkadaşına anlatmıştı. Bir süre sonra okuldaki müzik öğretmeni Dawn'ı baştan çıkardı. Sık sık geceleri onunla buluşmaya başladı. Hamile olduğunu öğrenip sevgilisine söylemesi üzerine öğretmen ortadan kayboldu. Babaannemi yine Dawn'ın hayatına el atip, onu zalim kızkardeşinin yanına gönderdi. Aç, susuz ve hamile haliyle aylarca zorla çalıştırıldı.Ve sonunda bir kızı oldu ama onu kucağına alamadan kendi kaderi gibi başkasına verildiğini anladı. Kitabın bundan sonrası çok hoş süprizlerle devam ediyor. Bir solukda okuyacaksınız..