Yüzyıllık Yalnızlıktan öncesi ve sonrası diye ayırmıştım kitap okuma hayatımı. Son sayfanın son satırını okuduğumda hissettiklerimi yazıya dökebilseydim eğer Gabriel Garcia Marquez'e rakip olabileceğimi iddia edebilirdim hiç çekinmeden. Ama buradaki yorumlara bakıpta kitabı beğenmeyenlerin olduğunu görünce düşündüm bir an; Hayatımda okuduğum en güzel kitap Yüzyıllık Yalnızlıktır derken yanılıyormuyum diye. Hiç erinmedim oturdum bir daha okudum,sonuç: İlk okumamdan çok daha büyük bir hayranlık! Kitabı okuyacaklara yegane tavsiyem yorumlara bakıp objektifliklerini yitirmesinler. Marquez size Yüzyıllık bir masal sunuyor, içinde uçan, güzel bir kızın bile olduğu bir masal. Evet kitapta çok fazla buendia var, ama adam oturmuş, uğraşmış size bir soy ağacı bile çıkarmış. Kafası karşıpta soy ağacına bile bakmayanlar kim kimdi? diye düşünmekten kitabın ritmine ayak uyduramamışlarsa üstad ne yapsın?? Ellerine sağlık ihtiyar, öldüğün gün tekrar okumak üzere kitaplığımdaki en üst rafa kaldırıyorum bu muhteşem masalı. Umarım yüzüncü yaş gününde dayanamayıp tekrar okurum...