Kesinlikle okunması ama ergenlik döneminde okunmaması gerektiğini düşündüğüm kitap. Tamam çok iyi kitap, ama Selim Işık'ın hayata karşı duruşu (daha doğrusu duramayışı), insanı olumlu yönde etkileyip düşünce ufkunu ve mizah zekasını geliştirdiği gibi, aynı zamanda insanı hayata karşı bir karamsarlık ve bozuk düzenin içinde yanlışları görebilen tek insanmış gibi azaplı bir yalnızlık hissine sürüklüyor. Daha doğrusu fikir dünyasını henüz geliştirmeye başlayan insanlarda ters tepiyor diyelim. Kısaca, salim kafayla okunması tavsiye edilir.
